Cyprus Bibliography

Winter pilgrimage in Palestine, Italy and Cyprus

Το μεταλλείο Μιτσερού υπήρξε ο μοναδικός εργοδότης της περιοχής κατά την περίοδο από 1950 έως 1980. Η ιδιοκτησία του μεταλλείου ανήκε στην ΕΜΕ Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρεία η οποία ήταν κληροδότημα του γνωστή Έλληνα εφοπλιστή Μποδοσάκη προς την Ελληνική κοινότητα της Κύπρου. Τελικά το κληροδότημα αυτό μετατράπηκε από Εθνικός πόρος σε εφιάλτη και τραγωδία για τους κατοίκους της περιοχής Πιτσιλιάς και ιδιαίτερα της Πλατανιστάσας. Οι κάτοικοι της περιοχής Πιτσιλιάς αναζητώντας μια καλύτερη τύχη για τα παιδιά τους κατέφευγαν για εργασία ως μεταλλορύχοι στο μεταλλείο του Μιτσερού μη γνωρίζοντας ότι η κολλώδης σκόνη που εισέπνεαν μέσα στις υγρές υπόγειες γαλαρίες θα τους οδηγούσε στο βασανιστικό θάνατο. Εξήντα πέντε νεαροί άντρες οικογενειάρχες της Πλατανιστάσας προσβλήθηκαν από την αρρώστια της Πνευμοκονίασης η οποία τους στερούσε το δικαίωμα της αναπνοής οδηγώντας τους στο θάνατο.

Ο Βασίλης Μιχαηλίδης είναι ο εθνικός ποιητής της Κύπρου, έχοντας αφήσει σημαντικό ποητικό έργο γραμμένο στην κυπριακή διάλεκτο από το οποίο ξεχώρισε από την πρώτη του παρουσίαση το ποίημα ¨Η 9η Ιουλίου του 1821" όπου ο Μιχαηλίδης έγραψε τους περίφημους στίχους Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου και Σφάξε μας ούλλους τζι' ας γενεί το γαίμαν μας αυλάτζιν, στίχοι που τόσο συχνά αντιλαλούν στην ψυχή του κάθε Κύπριου στον ατέρμονο αγώνα του για ελευθερία. Ο Μιχαηλίδης γεννήθηκε μεταξύ 1849 και 1853 στο Λευκόνοικο, χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου. Σπούδασε αγιογραφία στην Λευκωσία, όπου διέμενε στην Αρχιεπισκοπή. Στη συνέχεια ασχολήθηκε συστηματικά με την ζωγραφική στην Μητρόπολη Κιτίου στη Λάρνακα, κοντά στον θείο του. Τα πρώτα του έργα δημοσιεύθηκαν το 1873 ("Η Τοκογλυφια", "Αηδόνια και Κουκουβάγιες"), και το 1875 πήγε στην Νεάπολη, Ιταλίας, για ανώτερες σπουδές ζωγραφικής. Το 1877 πήγε στην Ελλάδα και πολέμησε για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, και το 1878, με το τέλος της Τουρκοκρατίας στην Κύπρο, επέστρεψε και εγκαταστάθηκε στην Λεμεσό, στο παράρτημα της Μητρόπολης Κιτίου, όπου άρχισε συνεργασία με την εφημερίδα "Αλήθεια". Το 1882 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή "Η Ασθενής Λύρα". Το 1884 διορίστηκε νοσοκόμος στη Λεμεσό, με αμοιβή, στέγη και τροφή, και συνεργάστηκε με την εφημερίδα "Σάλπιγγα". Το 1888 άρχισε την έκδοση του σατιρικού φύλλου "Διάβολος" και το 1889 πήγε στην Αθήνα για λόγους υγείας. Το 1893 έγραψε την "Ανεράδα", και ακολούθως την "9η Ιουλίου" και την "Χιώτισσα", και πήγε και πάλιν στην Αθήνα για λόγους υγείας. Το 1910, λόγω του αλκοολισμού του, έχασε την δουλειά του ως νοσοκόμος και ο Δήμος Λεμεσού τον διόρισε στο Υγειονομείο και του πρόσφερε στέγη στο Δημαρχείο. Το 1911 εξέδωσε τα "Ποιήματα". Από το 1915 διέμενε στο πτωχοκομείο Λεμεσού όπου έγραψε το "Ορομαν του Ρωμιού". Ο Μιχαηλίδης απέθανε στις 18/12/1917.

Ο Οδυσσέας Ελύτης, ένας από τους κορυφαίους ποιητές του σύγχρονου Ελληνισμού, τιμημένος με το βραβείο Νόμπελ της λογοτεχνίας (1979), δημιούργησε ποιητικό, δοκιμιακό και εικαστικό έργο εξαιρετικά σημαντικό. Ένα έργο που διαλέγεται με την ελληνική παράδοση, τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό και την παγκόσμια λογοτεχνική δημιουργία. Γεγονός που εκτιμήθηκε από τους ανά τον κόσμο φίλους της ποίησης, από τους κριτικούς και τους φιλολόγους, αλλά και από το ευρύτερο αναγνωστικό κοινό. Εκτός των άλλων, οι επαφές με πρόσωπα της κοινωνικής και πνευματικής ζωής και τα ταξίδια του στην Κύπρο τόνωσαν τη σύνδεση του με το νησί και την αγάπη πολλών Κυπρίων για το έργο του.

Δημήτρης Λιπέρτης (1866-1937. Ο Δημήτρης Λιπέρτης γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1866, σ’ ένα σπίτι στην περιοχή Σωτήρας κοντά στη Μητρόπολη. Ο πατέρας του Θεοφάνης, καταγόταν από τη Θέρμια της Κερύνειας, εγκαταστάθηκε όμως στη Λάρνακα λόγω των εμπορικών του δραστηριοτήτων. Η μητέρα του, Κοκονού Μοδινού καταγόταν από το Όμοδος και ήταν ανεψιά του Μελέτιου Γ΄Μοδινού Μητροπολίτη Κίτιου [1846-1864].

Το μεταλλείο Μιτσερού υπήρξε ο μοναδικός εργοδότης της περιοχής κατά την περίοδο από 1950 έως 1980. Η ιδιοκτησία του μεταλλείου ανήκε στην ΕΜΕ Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρεία η οποία ήταν κληροδότημα του γνωστή Έλληνα εφοπλιστή Μποδοσάκη προς την Ελληνική κοινότητα της Κύπρου. Τελικά το κληροδότημα αυτό μετατράπηκε από Εθνικός πόρος σε εφιάλτη και τραγωδία για τους κατοίκους της περιοχής Πιτσιλιάς και ιδιαίτερα της Πλατανιστάσας. Οι κάτοικοι της περιοχής Πιτσιλιάς αναζητώντας μια καλύτερη τύχη για τα παιδιά τους κατέφευγαν για εργασία ως μεταλλορύχοι στο μεταλλείο του Μιτσερού μη γνωρίζοντας ότι η κολλώδης σκόνη που εισέπνεαν μέσα στις υγρές υπόγειες γαλαρίες θα τους οδηγούσε στο βασανιστικό θάνατο. Εξήντα πέντε νεαροί άντρες οικογενειάρχες της Πλατανιστάσας προσβλήθηκαν από την αρρώστια της Πνευμοκονίασης η οποία τους στερούσε το δικαίωμα της αναπνοής οδηγώντας τους στο θάνατο.

Το μεταλλείο Μιτσερού υπήρξε ο μοναδικός εργοδότης της περιοχής κατά την περίοδο από 1950 έως 1980. Η ιδιοκτησία του μεταλλείου ανήκε στην ΕΜΕ Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρεία η οποία ήταν κληροδότημα του γνωστή Έλληνα εφοπλιστή Μποδοσάκη προς την Ελληνική κοινότητα της Κύπρου. Τελικά το κληροδότημα αυτό μετατράπηκε από Εθνικός πόρος σε εφιάλτη και τραγωδία για τους κατοίκους της περιοχής Πιτσιλιάς και ιδιαίτερα της Πλατανιστάσας. Οι κάτοικοι της περιοχής Πιτσιλιάς αναζητώντας μια καλύτερη τύχη για τα παιδιά τους κατέφευγαν για εργασία ως μεταλλορύχοι στο μεταλλείο του Μιτσερού μη γνωρίζοντας ότι η κολλώδης σκόνη που εισέπνεαν μέσα στις υγρές υπόγειες γαλαρίες θα τους οδηγούσε στο βασανιστικό θάνατο. Εξήντα πέντε νεαροί άντρες οικογενειάρχες της Πλατανιστάσας προσβλήθηκαν από την αρρώστια της Πνευμοκονίασης η οποία τους στερούσε το δικαίωμα της αναπνοής οδηγώντας τους στο θάνατο.

The church of Panagia Phorbiotissa, better known as Panagia of Asinou, is situated in the north foothills of the Troodos mountain range. It is built on the east bank of a stream, three kilometers south of the village of Nikitari. In 1985 it was inscribed on the UNESCO World Heritage List, which includes nine other painted Byzantine churches of the Troodos range. Panagia Forbiotissa used to be the katholicon (monastery church) of the Monastery of Forbion, as its name implies. According to the dedicatory inscription above its south entrance, which is dated to 1105/6, the church was built with the donation of Magistros Nikephoros Ischyrios, who subsequently became a monk with the name Nikolaos. The monastery was founded in 1099 and it functioned until the end of the 18th century, when it was abandoned. The church consists of two parts: the vaulted single-aisled nave and the narthex, which is a later addition belonging to the second half of the 12th century. The narthex with its two semi-circular apses belongs to a type directly influenced by Constantinople. Already from the 12th century a steep-pitched timber roof, covered with flat tiles, sheltered the church. Today no traces of the rest of the monastic buildings survive. Τοποθεσία: Νότια του χωριού Nικητάρι στους πρόποδες του Tροόδους. Ιδρυτής: Ο μάγιστρος Nικηφόρος Iσχύριος, ο μετέπειτα μοναχός Νικόλαος, ο οποίος, μετά το θάνατο της γυναίκας του, έλαβε Θείο μήνυμα. Αρχιτεκτονική: Είναι μικρή, μονόκλιτη, καμαροσκέπαστη εκκλησία με δεύτερη ξύλινη στέγη καλυμμένη με επίπεδα κεραμίδια και η ίδρυση της χρονολογείται μεταξύ 1099 και 1105. O νάρθηκας, με δύο ημικυκλικές αψίδες και φουρνικό, προστέθηκε το τέλος του 12ου αιώνα. Tο εσωτερικό του ναού τοιχογραφήθηκε το 1105/6, ενώ ο νάρθηκας διακοσμήθηκε αμέσως μετά την οικοδόμησή του. Γύρω στο τέλος του 13ου η τις αρχές του 14ου αιώνα ξανακτίστηκε η αψίδα και επαναδιακοσμήθηκε ο νάρθηκας με αποτέλεσμα οι τοιχογραφίες που σώζονται σήμερα να ανήκουν σε διαφορετικές χρονολογικές περιόδους. Τοιχογραφίες: Oι σημαντικότερες είναι εκείνες της αρχικής φάσης, οι οποίες διακρίνονται για το ρυθμό και την αρμονία των χρωμάτων, τη συγκρατημένη έκφραση και την ευγένεια και το ρυθμό στις κινήσεις των προσώπων. Εκφράζουν τις νέες τάσεις της Kομνήνειας ζωγραφικής και οι ειδικοί πιστεύουν ότι είναι από τις λίγες τοιχογραφίες που απηχούν την τέχνη της Kωνσταντινούπολης, πιθανό μέρος καταγωγής του ζωγράφου. Aπό τις αρχικές τοιχογραφίες σώζονται μόνο εκείνες στο ανατολικό και δυτικό μέρος του ναού, μεγάλο μέρος του ιερού και μερικές άλλες που σώζονται κάτω από το στρώμα του 14ου αιώνα, όπως η Κοίμηση της Θεοτόκου, η Ανάληψη και η Μετάληψη των Αποστόλων. H παλαιότερη τοιχογραφία του νάρθηκα, που φαίνεται να ανήκει στην πρώτη φάση του 1105/6, είναι η Παναγία Φορβιώτισσα πάνω από την είσοδο του ναού στο τύμπανο του τόξου. Σπαράγματα της αρχικής διακόσμησης του νάρθηκα, γύρω στο 1200, διασώζονται κάτω από τα νεότερα στρώματα του 1332/3. Αξιόλογο ενδιαφέρον παρουσιάζει η αναθηματική τοιχογραφία που χρονολογείται το 13ο αιώνα κάποιου Nικηφόρου Kαλλία, η οποία εικονίζει τον Άγιο Γεώργιο έφιππο στη νότια αψίδα του νάρθηκα στο οποίο διασώζονται άλλες μορφές δωρητών. Eνδιαφέρον επίσης, παρουσιάζει η τοιχογραφία της Παναγίας με Φράγκους δωρητές που κοσμεί το τεταρτοσφαίριο της νότιας αψίδας του νάρθηκα, στο οποίο η γυναίκα δωρητής φορά μαύρο μακρύ πέπλο. Είναι τύπος ενδύματος που εισήχθη στην Kύπρο από δυτικοευρωπαϊκής καταγωγής πρόσφυγες από τη Συρία μετά την πτώση της Άκκρας το 1291. Στην εκκλησία διασώζονται και μερικές μεταγενέστερες τοιχογραφίες, όπως ο Xριστός Eμμανουήλ μέσα σε Ποτήριο στο Iερό του ναού που χρονολογείται το 17ο αιώνα.